Neem contact met ons op
Nieuwe titel
Waarom een kleine overheid betere oplossingen biedt
Alle instituten die onze sociale grondrechten bewaken, verkeren al langere tijd in crisis. De problemen stapelen zich op, en de oplossingen die de overheid aandraagt, blijken vaak duur en ineffectief. In plaats van problemen op te lossen, creëren ze juist nieuwe obstakels. Dan is het tijd om de vraag te stellen: werkt een groter wordende overheid nog wel?
De illusie van de menselijke maat
Er is een nieuwe afdeling opgericht om toeslagen met "de menselijke maat" te regelen. Maar het probleem zit niet in een gebrek aan menselijke maat – het probleem is dat de overheid alleen oplossing A aanbiedt, terwijl veel mensen oplossing B nodig hebben. Een extra ambtenaar gaat daar niets aan veranderen. Wat mensen in nood op dit moment écht nodig hebben, is een betaalbare en veilige woonruimte. En juist dat biedt de overheid niet.
Bureaucratie als obstakel
Het denken in meer regels en wetten leidt tot een overheid die uit haar voegen groeit: duur, oncontroleerbaar en vol interne tegenstrijdigheden. De vraag of we voor een specifiek voertuig als de fatbike nieuwe regels moeten bedenken, is hier een goed voorbeeld van. Iedereen met enige juridische kennis weet dat zo’n regel moeilijk te handhaven is. Maar toch blijft het parlement zulke voorstellen doen. Zou het niet veel effectiever zijn om mensen bewust te maken van de risico’s, zodat ze zélf verantwoordelijkheid nemen?
Een kleine overheid gaat niet uit van een betuttelende regelreflex, maar stimuleert autonomie. Ze vertrouwt erop dat burgers zélf in staat zijn om keuzes te maken als ze de juiste informatie krijgen. Bijvoorbeeld: zodra mensen begrijpen dat een fatbike gevaarlijker is voor kinderen vanwege het gewicht, kunnen zij daar hun gedrag op aanpassen – zonder dat er een handhavingsapparaat nodig is.
Het grotere probleem: verwijten en verdeeldheid
Dit raakt aan een groter probleem. We verwijten elkaar voortdurend van alles. De een klaagt dat mensen ‘niet nadenken’, de ander dat ‘de verkeerde’ partijen aan de macht komen. Maar wat hebben we aan verwijten? Het echte probleem is een gebrek aan sociale verantwoordelijkheid – aan beide kanten.
De mensen die Wilders stemmen, hebben ervaren dat sociale rechten in de praktijk niet werken en verliezen hun vertrouwen in de overheid. De mensen die sociale rechten niet nodig hebben, beseffen niet dat de overheid haar taak verzaakt. Ze lijken tegenpolen, maar wijzen eigenlijk op hetzelfde probleem: sociale grondrechten zijn geen papieren afspraken. Ze moeten in de praktijk voelbaar zijn.
De valkuil van schijnoplossingen
En hier schuilt het gevaar van schijnoplossingen, zoals de nieuwe afdeling die toeslagen ‘humaner’ moet maken. Voor de groep die deze instantie niet nodig heeft, wekt dit de indruk dat het probleem is opgelost. Daardoor wordt hun begrip voor de situatie van gedupeerden niet groter, maar juist kleiner.
Voor de groep die afhankelijk is van toeslagen, schept zo’n afdeling hoop op verbetering. Maar als blijkt dat alleen de bureaucratie verandert en niet de uitkomst, groeit hun wantrouwen en voelen ze zich opnieuw bedrogen. Zo versterken schijnoplossingen niet alleen het wantrouwen in de overheid, maar vergroten ze ook de kloof tussen groepen.
De werkelijke taak van de overheid
Een kleine overheid ziet het als haar taak om ervoor te zorgen dat mensen begrijpen waarom we dingen doen zoals we ze doen. Het uitgangspunt is niet: “Welke nieuwe wet is nodig?” Maar: “Waarom begrijpen mensen dit niet, en wat kunnen we daaraan doen?” Sociale rechten horen geen papieren beloftes te zijn. Ze moeten in de praktijk voelbaar zijn. Dáár begint echte verandering.
👉 Keer hier terug naar de
INDEX
